کلاری: حاتمی برای دیده شدن چیزی، ثُبات را در نظر می‌گرفت

محمود کلاری فیلمبردار با سابقه سینما و تلویزیون به سوال "چرا علی حاتمی از قاب‌های ثابت استفاده می‌کرد؟" پاسخ داد.

علی حاتمی دانش‌آموخته‌ی دانشکده‌ی هنرهای دراماتیک است. وی فعالیت هنری‌اش را با نمایشنامه‌نویسی در تئاتر آغاز کرد و در سال ۱۳۴۹ نخستین فیلم سینمایی‌اش را با عنوان «حسن‌کچل» کارگردانی کرد.

حاتمی بعد از انقلاب اسلامی نخستین فیلم خود را با نام «حاجی واشنگتن» (۱۳۶۱) ساخت که ماجرای اولین سفیر ایران در آمریکا را روایت می‌کند. او در سال ۱۳۶۲ فیلم «کمال‌الملک» را بر اساس زندگی نقاش بزرگ ایرانی و رابطه‌اش با شاه و دربار قاجار ساخت و در سال ۱۳۶۸ فیلم ماندگار «مادر» را کارگردانی کرد.

حاتمی نویسندگی و کارگردانی مجموعه‌ی «هزاردستان» (۱۳۶۶-۱۳۵۸) و فیلم‌هایی نظیر «جعفرخان از فرنگ برگشته» (۱۳۶۶) و «دلشدگان» (۱۳۷۰) را در کارنامه‌ی هنری‌اش دارد.

او از سال‌های اولیه دهه‌ی هفتاد به مطالعه و تحقیق درباره زندگی جهان‌پهلوان تختی پرداخت و سرانجام در سال ۱۳۷۵ ساخت فیلم «جهان‌پهلوان تختی» را آغاز کرد. اما پس از فیلم‌برداری تنها بخش‌هایی از این فیلم به دلیل بیماری سرطان، ساخت فیلم را نیمه‌کاره گذاشت. این فیلم بعدها توسط بهروز افخمی تکمیل و به سرانجام رسید.

علی حاتمی به عنوان کارگردانی صاحب سبک سعی کرد با استفاده از قصه‌ها، مثل‌ها و باورهای عامیانه‌ی ایرانی، فرهنگ کهن کوچه و بازار و معماری دیرپای ایرانی-اسلامی، طرحی نو در سینمای ایران دراندازد. از این‌رو وی را به علت بهره‌بردن از زبان تصویر و خلق شخصیت های شاعرانه، سعدی سینمای ایران می‌دانند.

لازم به ذکر است، او همسر زهرا حاتمی، بازيگر قديمی سينما و پدر ليلا حاتمی، بازيگر کشورمان است.

ص.گ/ ا.ا