فرازی از زندگی حضرت ابوالفضل (ع)

روز تاسوعای حسینی منسوب است به دلاورمرد کربلا حضرت عباس بن علی (علیه السلام).

هـنـگـامى که امام علی (علیه السلام) به سوگ پاره تن و ریحانه پیامبر اکرم (صـلّى اللّه عـلیـه و آله) و بـانـوى زنـان عـالمیان، فاطمه زهرا (علیها السّلام) نشست، بـرادرش ((عـقیل )) را که از عالمان به انساب عرب بود فراخواند و از او خواست برایش هـمـسـرى بـرگزیند که زاده دلاوران باشد تا پسر دلیرى به عرصه وجود برساند و سالار شهیدان را در کربلا یارى کند.

عـقـیـل، بـانـو ام البـنین از خاندان (بنى کلاب) را که در شجاعت بى مانند بود، براى حضـرت انـتخاب کرد.

ام البـنـیـن بـر آن شد تـا جـاى مـادر را در دل نوادگـان پیامبر اکرم و ریحانـه رسول خدا و آقایان جوانان بهشت، امام حسن و امام حسین (علیهما السّلام) پر کند.

نخسـتـیـن فرزند پاک بـانـو ام البـنـیـن، حضرت ابـوالفـضـل العـبـاس (علیه السلام) بـود کـه بـا تـولدش، مـدیـنـه بـه گـُل نـشـسـت، دنیا پرفروغ گشت و موج شادى، خاندان علوى را فراگرفت.

امـیـرالمـؤ مـنـیـن (عـلیـه السـلام) از پـس پرده هاى غیب ، جنگاورى و دلیرى فرزند را در عرصه هاى پیکار دریافته بود و مى دانست که او یکى از قهرمانان اسلام خواهد بود، لذا او را عـبـاس (دُژم : شـیـر بـیـشـه) نـامـیـد.

کنیه‌های حضرت عباس (علیه السلام):

1ـ ابوالفضل: از آنـجـا کـه حـضـرت را فـرزنـدى بـه نـام ((فـضـل )) بـود، او را بـه ((ابـوالفـضـل )) کـنـیـه داده بـودنـد.

2 ـ ابوالقاسم: حضرت را فرزند دیگرى بود به نام ((قاسم ))، لذا ایشان را ((ابوالقاسم )) کنیه داده بـودنـد.

القاب حضرت عباس (علیه السلام):

1 ـ قمر بنى هاشم: حـضـرت عـبـاس بـا رخـسـار نـیـکـو و تـلالؤ چـهـره ، یـکـى از آیـات کـمـال و جـمـال بـه شـمار مى رفت ، لذا او را قمر بنى هاشم لقب داده بودند.

2 ـ سقّا: از بـزرگـتـرین و بهترین القاب حضرت که بیش از دیگر القاب مورد علاقه اش ‍ بود، (سـقـا) مـى بـاشـد. پـس از بـسـتـن راه آب رسـانـى بـه تـشـنـگـان اهـل بـیت (علیهم السلام) به وسیله نیروهاى فرزند مرجانه ، جنایتکار و تروریست ، جهت از پا درآوردن فرزندان رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) قهرمان اسلام، بارها صفوف دشـمـن را شـکـافـت و خـود را بـه فـرات رسـانـد و تـشـنـگـان اهل بیت و اصحاب امام را سیراب ساخت که تفصیل آن را هنگام گزارش شهادت حضرت بیان خواهیم کرد.

3 ـ قهرمان علقمى: ((عـلقـمـى )) نام رودى بود که حضرت بر کناره آن به شهات رسید و به وسیله صفوف به هم فشرده سپاه فرزند مرجانه ، محافظت مى شد تا کسى از یاران حضرت اباعبداللّه را یـاراى دسـتـیـابـى بـه آب نـبـاشـد و هـمـراهـان امـام و اهـل بـیـت ایـشـان تـشنه بمانند. حضرت عباس با عزمى نیرومند و قهرمانى بى نظیر خود تـوانـسـت بـارهـا به نگهبانان پلید علقمى حمله کند، آنان را درهم شکند و متوارى سازد و پـس از بـرداشـتـن آب ، سربلند بازگردد. در آخرین بار، حضرت در کنار همین رود، به شهادت رسید، لذا او را ((قهرمان علقمى )) لقب دادند.

4 ـ پرچمدار: از القاب مشهور حضرت ، پرچمدار (حامل اللواء) است ؛ زیرا ایشان ارزنده ترین پرچمها؛ پرچم پدر آزادگان ؛ امام حسین ( علیه السّلام ) را در دست داشتند.

5 ـ کبش الکتیبه: لقبى است که به بالاترین رده فرماندهى سپاه به سبب حسن تدبیر و دلاورى که از خود نـشـان مى دهد و نیروهاى تحت امر خود را حفظ مى کند، داده مى شود. این نشان دلیرى ، به دلیل رشادت بى مانند حضرت عباس در روز عاشورا و حمایت بى دریغ از لشکر امام حسین ( عـلیـه السـّلام ) بـدو داده شـده اسـت . ابـوالفـضل در این روز، نیرویى کوبنده در سپاه بـرادر و صـاعـقـه اى هـولنـاک بـر دشـمـنـان اسـلام و پـیـروان باطل بود.

6 ـ سپهسالار: لقـبـى است که به بزرگترین شخصیت فرماندهى و ستاد نظامى داده مى شود. و حضرت را به سبب آنکه فرمانده نیروهاى مسلح برادر در روز عاشورا بود و رهبرى نظامى لشکر امام را بر عهده داشت ، این گونه لقب داده اند.

7 ـ حامى بانوان: از القاب مشهور حضرت ابوالفضل ، (حامى الظعینه) است.

بـه دلیـل نـقـش حـسـاس حـضـرت در حـمـایـت از بـانـوان حـرم و اهـل بـیـت نـبوت ، چنین لقبى به حضرت داده شده است . ایشان تمام تلاش خود را مصروف بـانوان رسالت و مخدرات اهل بیت نمود و فرود آوردن از هودجها یا سوار کردن به آنهارا به عهده داشت و در طى سفربه کربلا این وظیفه دشوار را به خوبى انجام داد.

8 ـ باب الحوائج: یـکـى از مشهورترین و آشناترین لقبهاى حضرت ابوالفضل (علیه السلام) در میان مردم (باب الحوائج) است.

آنـان بـه ایـن مـطـلب یقین دارند که دردمند و نیازمندى قصد حضرت را نمى کند، مگر آنکه خـداونـد حـاجـت او را بـرآورده و درد و اندوهش را برطرف مى سازد و گره مشکلات او را مى گـشـایـد.

ص.گ/ ا.ا